Straight of toch gay?
Soms vragen mensen me wat ik zou doen als ik nu de vrijheid had om te kiezen hoe ik zou willen leven, als homo of als hetero. Ik heb daar eens goed over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik, zoals ik het nu ervaar, zou willen leven zoals ik nu ook doe, want dat voelt voor mij goed. Voor mij klopt het dat ik in mijn hoofd gay ben en in real life straight. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het zou zijn om in real life gay te zijn. Alleen van de gedachte al, raak ik al totaal in paniek, dan slaat alles op tilt. Hetero zijn in real life voelt veilig, homo zijn in mijn hoofd ook. Linksom of rechtsom, dat ik dat zo voel, heeft alles met het misbruik te maken, alleen heb ik geen idee hoe ik me zou voelen als ik niet misbruikt was. Zou ik dan gay zijn? Of zou ik dan juist helemaal geen homoseksuele gedachten hebben?
Slechte zoon
Wat er vroeger bij mij gebeurde, was dat mijn vader mij voorhield dat wat hij deed, doodnormaal was. Hij legde mijn tegenstribbelen uit als schaamte en benadrukte dat het nergens voor nodig was en dat hij van me hield. Ik kreeg er het gevoel door dat het aan mij lag dat ik het niet wilde omdat het, volgens hem, een normale manier was van liefde uiten. Tegelijkertijd hield hij me voor dat ik er niet over mocht praten, mensen zouden het niet begrijpen omdat ze zo krampachtig over liefde en seks deden binnen de kerk, zei hij. Hoewel hij beweerde dat ik het fijn vond, voelde dat voor mij absoluut niet zo. Ik was boos, opstandig, verdrietig en ik had vaak pijn. Ik heb mijn medisch dossier recentelijk ingezien, daarin stond dat ze dachten dat mijn moeder Münchausen by proxy had.
Ik ben, toen ik tien was, drie weken ter observatie opgenomen en herinner me nog heel goed hoe ik bewust bezig was me af te vragen wat ze wilden horen. Nou, ik heb het verborgen weten te houden dat ik een slechte zoon was omdat ik mijn vaders ‘liefde’ niet op prijs stelde. Maar ondertussen werd kennelijk de conclusie getrokken dat er met mijn moeder mogelijk iets aan de hand was. Het zou me niks verbazen dat mijn vader die conclusie gestuurd, dan wel, bevestigd heeft om zichzelf buiten beeld te houden. Wat na die tijd in ieder geval opviel, is dat mijn vader het niet goed vond als mijn moeder me mee wilde nemen naar de dokter. Hij heeft me ooit dagen met gescheurde enkelbanden rond laten lopen, ik heb botbreuken gehad die door hem met zelfgemaakte spalken werden behandeld.
Plaswekker
Er zijn, voor zover ik me nu herinner, een paar momenten geweest waarop ik andere kinderen iets liet merken van wat mijn vader met mij deed. Eén daarvan was toen ik bij een neefje logeerde die een plaswekker had. Dat intrigeerde mij enorm want ik plaste ook in bed maar had geen plaswekker. In plaats daarvan controleerde mijn vader voor hij naar bed ging of ik niet in bed had geplast. Dat resulteerde in twee scenario’s. Of ik was droog en dan werd ik ‘liefdevol’ beloond, of ik was niet droog en dat kreeg ik op m’n donder waarna hij spijt kreeg en me ‘liefdevol’ troostte. Hoe dan ook, bedplassen was voor mij linea recta gelinieerd aan misbruik.
Misschien kun je je voorstellen dat een plaswekker daarom nogal vreemd op mij overkwam en ik nieuwsgierig was hoe dat dan werkte. Wat ik me ervan herinner, is dat ik doorgevraagd heb over hoe het werkte maar hij mijn vragen vreemd vond en zei dat ik een viespeuk was en dat hij het zijn ouders ging vertellen. Ik schrok me wezenloos, ben nog heel lang bang geweest dat hij me zou ‘verraden’. Overigens zou het me niet verbazen dat hij dat ook gedaan heeft en dat mijn vader de boel gesust heeft want of er automatisch een link gelegd zou zijn naar misbruik, waag ik te betwijfelen, daarvoor had mijn vader teveel aanzien.
Fantaseren over jongens
Zelf heb ik het gevoel dat ik vanaf dat moment zo’n beetje ben begonnen met over jongens te fantaseren. Ik vond dat fijn, keek ernaar uit om alleen te zijn want dan kon ik fantaseren over jongens die ik lief vond en waar ik een goed gevoel bij kreeg. Mijn fantasie werd mijn veilige plek, in mijn hoofd leefde ik daar, zal ik maar zeggen. Ik kon er mijn gevoelens in kwijt en dan bedoel ik niet seksueel. Het ging juist heel veel om lief gevonden worden, me fijn voelen en lief zijn voor anderen, voor ze zorgen. In mijn beleving maakten die jongens hetzelfde mee als ik en vonden zij dat ook vreselijk. Het was een beetje het gevoel van gedeelde smart is halve smart, we troostten elkaar, of zoiets.
Terwijl ik dit opschrijf, dringt tot me door dat dat hetzelfde gevoel was als wat ik had bij de jongen waar ik een hele tijd lang samen seksfilms mee moest maken. Ik denk dat ik er toen zo van in de war raakte omdat dat gevoel niet in de realiteit thuishoorde. Zolang het alleen in mijn fantasie voorkwam, kwam het niet in me op te denken dat ik misschien homo zou kunnen zijn, maar toen ik dezelfde gevoelens ineens in het echt voor iemand had, kreeg ik de gedachte niet meer uit mijn hoofd.
Hel op aarde
Na de geboorte en het overlijden van onze oudste zoon, vijf maanden nadat we getrouwd waren, zakte ik weg in een diep, donker gat. Ik zag zijn dood als een teken dat God wilde dat ik beter mijn best ging doen, want in het begin van ons huwelijk stond ik er met dezelfde dosis tegenzin in als wat ik voelde bij mijn vader en daarvan wist ik best dat het niet goed was. Voor mij was dat iets dat hoorde bij mijn gestoord zijn en dat mocht niemand weten. Om de pijn van het overlijden van onze zoon en me gevangen voelen in een gedwongen huwelijk niet te voelen, begon ik te drinken i.p.v. te fantaseren. Tot het punt kwam dat ik het niet meer zag zitten en geprobeerd heb er een einde aan te maken. Zo van, ik eindig sowieso in de hel, waarom dan eerst nog -tig jaar in een hel op aarde leven?
Die poging mislukte en ik kreeg hulp gericht op rouwverwerking want dat was wat iedereen zei wat ik nodig had. Zelf hield ik mijn kaken stijf op elkaar over wat er werkelijk aan de hand was, simpelweg omdat ik er toen nog geen biet van snapte. Ik vond van mezelf dat ik niet toe mocht geven aan al die rare gedachten en dat ik het mijn vrouw verplicht was mijn best te doen er wat van te maken. Toch is het nooit helemaal weggeweest want ook in die tijd schreef ik verhalen. Een mix van homo en hetero verhalen, vaak met een man en een vrouw samen en barstensvol, behoorlijk extreme, seks. Als ik ze nu lees, zie ik terug hoe ikzelf in de knoop zat toen. Erg confronterend.
Fantasie nam de overhand
Toen vier jaar geleden onze dochter geboren werd, ging het helemaal fout. Zij is veel te vroeg geboren, woog nog geen 700 gram bij haar geboorte en heeft het ternauwernood gehaald. Vanaf toen kreeg mijn fantasiewereld weer de overhand. Ik kon de dingen niet meer aan zonder, of weer te gaan drinken, of weg te kruipen in de veilige plek waar ik als kind ook al wegkroop. Het wonderlijke was dat ik in de tijd dat onze dochter nog in het ziekenhuis lag me niet aan haar durfde te hechten uit angst dat ze ook zou overlijden en ik tegelijkertijd in mijn fantasiewereld onze overleden zoon tot leven heb gewekt. Ik paste hem gewoon in in een perfect leven als homo met een lieve vriend. Dus ook daar zit nog een dingetje waar ik mee aan de slag moet, zijn dood echt verwerken. En zo zijn er meer dingen geweest de afgelopen jaren die voor mij de noodzaak om deels in een fantasiewereld te leven, overeind hielden.
Overmand door emoties
Maar toen ineens werd alles anders, onze jongste werd geboren. Zowaar een voldragen zwangerschap zonder complicaties met als resultaat en kerngezond kind. Ik wist niet wat me overkwam, ik werd overmand door emoties. Dat kende ik helemaal niet in real life, die stopte ik, normaal gesproken, weg in mijn fantasie. Gevolg was dat alles ineens over me heen begon te denderen en ik overvallen werd door een enorme paniek. Uiteindelijk heeft dat er in geresulteerd dat ik in eerste instantie mijn beste online vrienden verteld heb wat er aan de hand is, daarna mijn vrouw en toen onze huisarts. Of verteld heb, meer geschreven heb want het lukt me absoluut (nog) niet erover te praten. Schrijven gaat me veel beter af.
Ik denk dat er vanzelf een tijd komt dat ik mijn fantasiewereld niet meer nodig heb maar wat er dan overblijft, dat weet alleen God. Of ik dan uiteindelijk in real life toch gay blijk te zijn of niet, de tijd zal het leren. Ik ga er nu in ieder geval mijn huwelijk niet voor op het spel zetten want hoe mijn vrouw ook reageert, ik krijg er accuut een berg problemen bij en dat kan ik nu helemaal niet aan. Het is zo al behoorlijk heftig, nu ten volle tot me doordringt dat ik mezelf a.h.w. in tweëen gesplitst heb.