Zwaard van Damocles
Al een hele tijd heb ik het gevoel dat er, tegen de tijd dat het me gelukt is de macht die anderen over me hebben a.g.v. jarenlang misbruik door mijn vader en andere mannen, te doorbreken, nog een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Mensen vragen mij wel eens wat ik daarmee bedoel, maar als ik het probeer uit te leggen, blijkt dat lastig. Enerzijds omdat het gewoon moeilijk is het onder worden te brengen, anderzijds omdat het onderwerp ‘homo in een hetero-huwelijk’ nogal eens op onbegrip stuit. Voor veel mensen is het simpel; je doet je vrouw en jezelf tekort dus kun je het beste scheiden en iemand zoeken die beter bij je past. Maar zo simpel is het voor mij helaas niet.
Ik voel me niet veilig bij een man
Nog even los van de vraag in hoeverre ik überhaupt een relatie met een man wil op basis van mijn geloof, en los van de vraag in hoeverre ik daadwerkelijk gay ben of dat dat een gevolg is van misbruik en wellicht verdwijnt naarmate ik verder in mijn proces ben, zou een man op dit moment helemaal niet beter bij mij passen. Om de doodeenvoudige reden dat ik me bij een man absoluut niet veilig voel. Ik ben, zoals het nu met me gaat, op geen enkele manier in staat een relatie met een man te hebben, ik zou me alleen maar laten misbruiken. In die zin voel ik me bij mijn vrouw veel meer op mijn gemak, ook al voel ik me seksueel niet tot haar aangetrokken. Zij is mijn veilige basis, degene bij wie ik kwetsbaar durf te zijn zonder bang te hoeven zijn dat er misbruik van me gemaakt wordt of iemand me pijn doet.
Te kort schieten
Mensen die mij vertellen dat ze vinden dat ik mijn vrouw moet verlaten omdat ik gay ben, vertellen mij dus eigenlijk dat ik mijn veilige basis op moet geven. Maar zonder die veiligheid kan ik mijn leven niet aan. Ik heb dat, juist nu, heel hard nodig, dus weggaan is voor mij absoluut geen optie. Ook uit de kast komen zonder bij haar weg te willen, is geen optie want dan loop ik het risico dat zij mij verlaat en ben ik mijn veilige basis alsnog kwijt. En zelfs al zou ze niet bij me weggaan, dan nog is het geen optie. Meer dan vijftien jaar misbruik heeft mij willoos gemaakt. Ik zou me volledig schikken naar haar wil, oftewel het gevoel van veiligheid dat ik nu bij haar ervaar, zou verdwijnen omdat ik haar macht over me geef. Dan kom ik van de regen in de drup want dat is nou net waar ik vanaf probeer te komen en waarvoor die veilige basis zo belangrijk is.
Dus of het nu leidt tot echtscheiding of tot knokken voor ons huwelijk, ik kan beide situaties nog lang niet aan. Voor mij betekent nu uit de kast komen simpelweg het einde van mijn leven, want dan ga ik eraan onderdoor. Om die reden ervaar ik het als erg pijnlijk dat sommige mensen mij menen te moeten voorhouden dat ik mijn vrouw te kort doe. Ze gaan daarmee nl. volledig voorbij aan mij.
Ik ben me er terdege van bewust dat er een component in ons huwelijk is waarin ik gruwelijk te kort schiet, maar ik hou wel van mijn vrouw en daarom doe ik mijn best goed voor haar en onze kinderen te zijn. Ik durf zelfs te stellen dat onze band beter is dan die van mening ander echtpaar, een relatie bestaat per slot van rekening uit veel meer dan seks.
Praten is moeilijk
Het zwaard van Damocles wat ik bedoel, is de wetenschap dat er ooit een moment komt dat ik mijn vrouw als veilige basis niet meer nodig heb. En dan? Ga ik dan alsnog voor mezelf kiezen? Want ergens voel ik wel dat mijn geaardheid niet gaat veranderen. Vind ik dat eerlijk naar haar toe? Juist omdat zij immens belangrijk voor me is en zo’n gigantische steun voor me is. Kan ik dat rijmen met mijn geloof? Of moet ik dan dankbaar zijn voor wat ik heb en berusten in het feit dat ik gevoelens voor mannen heb waar ik nooit iets mee zal kunnen doen? En kan ik dat dan? Want het voelt zo verrekte onrechtvaardig allemaal…
Dit soort vragen komt regelmatig in me op en daar kan ik behoorlijk door van slag zijn. Gevoelens van onmacht, boosheid, verdriet, onrechtvaardigheid, schuld en angst steken dan de kop op en die komen bovenop de herbelevingen, paniekaanvallen, neerslachtige gedachten, etc., die voortkomen uit wat er vroeger allemaal gebeurd is. Gevoelens waar ik veelal in m’n eentje mee moet zien te dealen want erover praten, is moeilijk. Op momenten dat het goed met me gaat, lukt het me wel, maar juist op momenten dat ik er helemaal doorheen zit en steun goed kan gebruiken, durf ik dat nauwelijks te laten merken omdat ik bang ben voor reacties die ik niet kan hanteren.
Gelukkig heb ik wat mensen om me heen die het (inmiddels) wel begrijpen en er, ook wat betreft mijn angsten en onzekerheden op het gebied van mij geaardheid, voor me willen te zijn. Daar ben ik enorm dankbaar voor en daar hou ik me dan maar aan vast.
Verder hoop ik dat iedereen die dit stukje leest, het nu een beetje beter snapt. Ik wil er met liefde en plezier vragen over beantwoorden, maar wel vanuit respect voor mij en zonder me voor te houden wat ik, volgens jou, zou moeten doen. Want als je niet zelf in zo’n situatie zit, heb je geen flauw idee hoe complex het is.