Net als vroeger

Steeds meer herinneringen die ik weg had gestopt, dringen zich op nu ik weet wat er eenentwintig jaar geleden, toen ik bij een neefje logeerde, is gebeurd. Herinneringen die een beerput opentrekken die nodig leeg geschept moet worden, maar het stinkt zo. Telkens als ik bijna op het punt sta te beginnen, deins ik terug van de walgelijke stank die omhoog komt. Het slaat me lam, maakt me letterlijk misselijk en dan geef ik het maar snel weer op. Moet ik dit wel willen? Is het niet beter het te laten rusten? Wat komt er nog meer boven als ik hiermee doorga?

Fantast

De eerste trigger is er al en ik ben nog niet eens begonnen met scheppen. Mijn neef vertelde me vorige week namelijk dat hij dat geintje maakte omdat mijn vader altijd zei dat ik een grote fantast was. Dat klopt inderdaad. Mijn vader zei dat vroeger altijd als ik iets zei waar mensen raar van opkeken. Zou wel in de familie zitten, zei hij dan, want zijn jongste broertje, mijn oom dus, was precies zo. Die verzon ook altijd van alles en geloofde het zelf.

Ik heb er nooit iets achter gezocht, behalve dan dat ik me voor schut gezet voelde omdat ik wel degelijk iets zei wat waar was. Inmiddels snap ik waarom mijn vader dat deed, maar tegelijkertijd begin me ook af te vragen waarom hij hetzelfde zei over zijn broertje. Ergens bekruipt me de akelige gedachte dat mijn vaders voorkeur voor jongens wel eens bij hem thuis kan zijn begonnen. Met zijn negen jaar jongere broertje. Het broertje dat, toen mijn vader het huis uitging, net dertien was.

Wil ik het weten?

Gisteren heb ik online eens rondgekeken, want het meest vreemde is nog wel dat er vrijwel geen contact met die oom is. Waarom niet, vraag ik me nu af. Hoe kan het dat ik bijv. zijn kinderen nauwelijks ken? De oudste, een meisje, kan ik me herinneren, maar de jongste, een jongen, heb ik, bij mijn beste weten, nooit gezien terwijl die jongen maar iets jonger is dan ik. Ik krijg er onderhand het gevoel door dat mijn oom geen enkele behoefte heeft aan contact met zijn oudere broer.

Op Facebook had ik hem zo gevonden en nu vraag ik me dus af, moet ik contact zoeken? Want wat als die akelige gedachte die sinds een paar dagen in me opkomt, waar blijkt te zijn? Trek ik dan niet nog een grotere beerput open? En wat als het niet zo blijkt te zijn, krijg ik dan niet mijn hele familie over me heen?

Ergens wil ik het zo graag weten. Omdat ik denk dat het me kan helpen vage herinneringen scherp te krijgen waardoor ik de pijn, het verdriet en de boosheid die in me zit, een plekje kan geven en er misschien los van kan komen. Maar durf ik dat? Durf ik dat nu? Durf ik dat terwijl ik al over mijn nek ga van de beerput die vorige week open is getrokken? Ik kan nog maar nauwelijks bevatten dat de beelden in mijn hoofd, die ik gelabeld had als perverse fantasieën, echte herinneringen zijn.

Over mijn nek

Ik schaamde me altijd kapot voor die ‘fantasieën’ en nu ik zeker weet dat het geen fantasieën zijn maar werkelijkheid, is het misschien nog wel erger. Ik kan er niet over praten, alleen de gedachte al dat dat met mij gebeurde, knijpt me de strot dicht. Ik durf het tegen niemand te zeggen, nog niet eens tegen mijn vrouw, omdat ik zeker weet dat niemand zoiets wil horen. Ik ga er zelf al van over mijn nek, hoe moet het dan voor iemand anders wel niet zijn? Gevolg is helaas wel dat het een heel eenzaam proces is om ervan los te komen. Nog niet eens eenzaam omdat ik zelf met alle herinneringen moet dealen, maar vooral eenzaam omdat vrijwel niemand in de gaten heeft hoe zwaar het is omdat ze geen idee hebben wat er vroeger met me gebeurd is.

Mezelf uiten

Ik ben zo bang voor wat er nog meer boven gaat komen. En boos omdat mijn vader mijn leven zo vergald heeft. Maar vooral vaak verdrietig, alsof ik nu pas voel wat me als kind is aangedaan. Dat vind ik, geloof ik, nog wel het moeilijkste nu. Als kind mocht ik me niet uiten, mijn vader vertelde me gewoon dat mijn gevoel niet klopte. En nu ik eindelijk zo ver ben dat ik mijn eigen gevoel serieus durf te nemen en probeer me te uiten, stappen veel mensen er zo makkelijk overheen.

Als ze alleen maar bereid zouden zijn er rekening mee te houden dat ik tijd nodig heb me te uiten, zou dat al zoveel schelen. Want als iemand me vraagt hoe het met me gaat en ik begin te vertellen, voel ik me zo klein en kwetsbaar. Dan kost het me ontzettend veel moeite onder woorden te brengen hoe ik me voel en als ze dan drie zinnen later alweer over wat anders beginnen of plotseling toch iets anders te doen hebben, heb ik het gevoel dat ze me niet willen horen. Dan heb ik liever dat ze maar niks vragen want ik vind het moeilijk in zo’n situatie ruimte voor mezelf te vragen. Dan heb ik het gevoel dat ik anderen tot last ben.

Kan ik dit wel aan?

Ik heb het idee dat ik onderhand meer bezig ben met een gevecht met mezelf om me overeind te houden tegenover anderen, dan dat ik me kan concentreren op het verwerken van mijn verleden. Dat maakt het extra eng verder te spitten en nog meer beerputten open te trekken, want dan komt er nog meer bij waar ik het moeilijk mee ga krijgen. Dan heb ik nog meer steun nodig. Steun die ik nu al zo moeilijk vind om te vragen. Hoe moet ik het dan aankunnen nog meer shit boven te halen?

Soms zou ik het liefste het bijltje erbij neergooien en weer fijn terug kruipen onder de dikke steen waar ik al mijn hele leven onder zit. Me onttrekken aan het leven, me weer terugtrekken in mijn hoofd. Rust. Leven als een zombie, zoals ik gewend was. Veilig. Op zolder. Net als vroeger. Alles wegstoppen.