Net als in de film…

Een paar dagen geleden heb ik op de FB pagina van mijn site een filmpje geplaatst van de Peter John Schouten stichting. Dit filmpje plaats ik nu ook hier, want het legt vrij goed uit wat de gevolgen zijn van seksueel misbruik van kinderen. Wat ik alleen jammer vind, is dat het lijkt alsof herstellen van seksueel misbruik doodeenvoudig is. Zo van, de dader eruit en herstellen maar! Helaas is dit in de praktijk toch een stuk ingewikkelder… (tekst gaat verder onder het filmpje)

Verstrengeld

Als ik naar mezelf kijk, zit mijn dader zo verstrengeld in mijn persoonlijkheid en mijn doen en laten, dat ik telkens weer nieuwe dingen ontdek waaruit zijn macht over mij blijkt. Hij heeft me mijn eigen wil afgenomen, zich mijn lichaam toegeëigend en mijn gevoel ontkent. Hij heeft me verantwoordelijk gemaakt voor zijn leven en me de mond gesnoerd door me voor te houden dat ik zijn leven kapot maak als ik anderen vertel wat hij deed. Hij heeft doelbewust gedachten in mijn hoofd geplant zodat ik aan mezelf ben gaan twijfelen en me alleen al schuldig voel bij de gedachte iets voor mezelf te willen. Hij heeft het abnormale normaal gemaakt en het normale abnormaal, waardoor ik niet meer op mezelf en mijn eigen gevoel durf te vertrouwen.

Circusartiest

Beetje bij beetje kom ik ervan los, maar dat kost ontzettend veel energie, moeite en tijd, iets wat mensen in mijn omgeving maar moeilijk kunnen begrijpen. Zo'n filmpje als dit had mij kunnen helpen het uit te leggen, maar heeft nu helaas het tegenovergestelde effect. Mensen in mijn omgeving zien eerder hun eigen idee bevestigd dat het een kwestie is van onder ogen zien en verder gaan, dan dat ze begrijpen hoe moeilijk ik het vind om alleen al de dader in mijzelf te herkennen. Ze realiseren zich bijv. niet dat dat terugtrekken wat ik altijd gedaan heb, en nog steeds regelmatig doe, een spoor van mijn dader is. Zij kennen mij niet anders en beseffen helemaal niet dat het doorbreken van dat terugtrekken een enorme strijd in mijn hoofd veroorzaakt tussen mijn gevoel en mijn verstand. Vroeger won het gevoel dat ik er niet toe deed maar dat probeer ik nu, sinds iets meer dan een jaar, te veranderen, alleen kost dat enorm veel inspanning en concentratie. Dat voelt alsof ik een circusartiest ben die balanceert op een bal. En dat al meer dan een jaar lang…

Het moet maar eens over zijn

Daar komt nog bij dat ik het het verwerken van wat er gebeurd is een moeizaam en erg pijnlijk proces vind. Beseffen wat me aangedaan is en wat daar de gevolgen van zijn, zorgt er bij mij regelmatig voor dat ik heel boos of juist heel verdrietig ben. Ook dat is iets waarvan veel mensen in mijn omgeving langzamerhand vinden dat het maar eens over moet zijn. Helaas heeft die houding op mij het effect dat ik het gevoel krijg dat mijn gevoel er nog steeds niet mag zijn. Het gevolg is dat ik me regelmatig erg alleen voel staan.

Het klinkt zo makkelijk, de verantwoordelijk bij de dader leggen zodat je persoonlijkheid zich opnieuw kan gaan vormen, maar dat is het niet. Want als je nooit anders geleerd hebt dan zijn wie je dader wil dat je bent, wordt dat een automatisme, ook al voel je wel dat het niet klopt.

Kortsluiting

Ik vergelijk het wel eens met weer links leren schrijven als je als linkshandige van kinds af aan rechts hebt moeten leren schrijven. Je hebt waarschijnlijk nooit een mooi handschrift ontwikkeld en ook altijd gevoeld dat het niet klopte, toch ben je eraan gewend geraakt. Dan kun je nu wel, omdat je verteld wordt dat er niks mis is met linkshandig zijn, links willen gaan schrijven, maar dan moet je dat wel helemaal opnieuw leren omdat je het nooit ontwikkeld hebt. Waarschijnlijk begin je er niet eens aan omdat het veel te veel inspanning kost en je ondertussen geleerd hebt je met rechts schrijven te redden. Maar als je er wel aan begint, is de kans groot dat je regelmatig, bijv. als je snel iets op moet schrijven, boos wordt omdat het niet goed lukt of, voor je er erg in hebt, de pen al weer in je rechterhand wilt pakken.

Iets soortgelijks gebeurt er bij mij, bijv. als iemand vraagt hoe het met me gaat. Als iemand me ruimte geeft, lukt het me aardig te vertellen hoe ik me voel, want ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik er niet toe doe, weet ik met m’n verstand inmiddels dat dat niet klopt. In feite doe ik tijdens zo’n gesprek dus niks anders dan mijn gevoel onderdrukken. Maar zodra er iets gebeurt waardoor dat niet meer lukt, bijv. als iemand een opmerking maakt in de trant van ‘Tja, iedereen heeft wel iets’, krijg ik een soort kortsluiting in m’n hoofd waardoor ik ineens heel boos kan worden en fel uit kan halen of, voor ik er erg in heb, hetzelfde doe als vroeger; me terugtrekken in mijn hoofd en niks meer zeggen. Het lukt gewoon (nog) niet op zo’n moment ‘normaal’ te reageren.

Ik voel me soms net een botsautootje. Ik vlieg alle kanten op, knal overal tegen aan, doe me pijn, wil soms opgeven en praat mezelf dan weer moed in om toch door te gaan. Maar je wil niet weten hoe vaak ik gedacht heb, ik kap ermee, ik stop alles weer weg, doe alsof het niet bestaat en ga gewoon verder zoals ik vroeger deed. Dat voelde vertrouwd, daar voelde ik me veilig bij.

Ik ben niet de enige

Ik ken ondertussen behoorlijk wat lotgenoten via lotgenotenseksueelgeweld.nl en merk dat het bij veel van hen zo werkt. Het is dus niet zo dat ik één of andere merkwaardige uitzondering ben die bovenmatig veel moeite heeft met het proces van loskomen van mijn dader, het verwerken van het misbruik en het herstellen daarvan. Het is gewoon niet zo simpel als in dit filmpje gesteld wordt. In dat opzicht doet dit filmpje geen recht aan slachtoffers van seksueel misbruik, hoewel het op zich, schematisch, wel goed laat zien wat de gevolgen ervan zijn. Ik hoop dan ook dat er binnenkort een filmpje komt dat laat zien hoe ingewikkeld en tijdrovend het herstelproces is!